“Zonder het ongeluk van mijn broertje zou ik nooit ambulancechauffeur zijn geworden. De wens was er altijd, maar ik deed er lange tijd niets mee. Tot 3 februari 2017, de dag dat ons Rieneke overleed. Hij zat samen met een vriend in een busje op de weg tussen Lierop en Someren toen ze tegen een boom botsten. Het kostte ze beiden hun leven. Ze waren pas 31 jaar oud.

Na het ongeluk ging ik 9 maanden door een diep dal. Hoe ging ik dit in godsnaam verwerken? Beetje bij beetje krabbelde ik op. Mijn partner Hilde hielp daarbij. Ze zei op een dag: 'Rieneke krijgt nooit meer de kans om te doen wat hij wil doen. Jij wel.’ Toen wist ik: er moet wat gebeuren. Ik besloot mijn baan op te zeggen en te solliciteren bij AmbulanceZorg Limburg-Noord. Ik werd toegelaten.

Brullen als een baby

Tijdens mijn opleiding kwam ik John tegen, één van de verpleegkundigen in Venlo. Ik zat met hem en mijn werkbegeleider in de koffiekamer. Het was rustig, iedereen was op pad. ‘Ik wist niet dat je broertje verongelukt was’, begon mijn begeleider. ‘Wil je daar iets over vertellen?’

Dat wilde ik best. Ik vertelde over de avond dat ons Rieneke was overleden. John luisterde mee en was lang stil. Toen vroeg hij: ‘Zat je broertje in een witte bus en is hij op een binnenweg verongelukt?’ Ik bevestigde zijn vraag. Hij verdween uit de kamer, op zoek naar een computer. Na een paar minuten kwam hij terug en zei: ‘Ik was erbij die avond.’

Ik heb gebruld als een baby, voor ik weet niet hoe lang. Dit bericht had ik nooit verwacht. De kans dat iemand uit Venlo aanwezig is bij een melding in Lierop is namelijk nihil. Maar John was er die avond bij. Hij had een patiënt naar Geldrop gebracht. Op de terugweg naar huis meldde hij zich bij GGD Brabant-Zuidoost met de vraag of hij iemand mee kon nemen richting Noord-Limburg. Dit is een standaardprocedure wanneer je als ambulance in een andere regio bent. Hij kreeg inderdaad een verzoek: hij was het dichtst bij een ongeval in Lierop.

Rust

In de koffiekamer beleefde ik de nacht van februari weer opnieuw. Verschrikkelijk, alle wonden werden weer opengereten. Maar het gesprek met John gaf me ook rust, want hij kon veel vragen beantwoorden. Bovendien wist ik dat hij een fantastische verpleegkundige is en dat hij en collega’s er alles aan hebben gedaan om Rieneke en zijn vriend te redden.

Dat hulpverleners alles op alles zetten om een leven te redden, zag ik eerder met eigen ogen toen ik naar een ongeluk met een scooter moest. De jongen was aangereden en zwaargewond. Met het ambulancepersoneel, de verpleegkundigen en het Mobiel Medisch Team hebben we er ter plekke alles aan gedaan om hem er bovenop te krijgen. Het was heftig, maar wel met een goede afloop. Hij overleefde het. Vanaf die dag wist ik ook: dit is het werk dat ik wil doen.

Gevaren op de weg

Ik ben dus nog altijd blij met mijn keuze om ambulancechauffeur te worden. Ja, ik maak heftige dingen mee en word continu geconfronteerd met gevaarlijke situaties op de weg. Kinderen die zonder gordel om in de auto zitten bijvoorbeeld. Of mensen die hun mobiel gebruiken. Niet iedereen beseft dat een ongeluk in een klein hoekje zit, en dat de gevolgen niet alleen voor jou zijn, maar ook voor families en hulpverleners.

Vergeet de politie ook niet, want zij moeten de familie inlichten wanneer een dierbare is overleden. Daar heb ik veel respect voor. Doe het maar eens als je net daarvoor – zoals bij mijn broer – erachter bent gekomen dat in de woonkamer een kinderbox staat en speelgoed ligt…

Een vrouw in pyjama

Gelukkig zijn er genoeg mooie dagen. Als elke dag vol ellende zat, zouden we het ook niet volhouden. Zo stond ik ooit bij een ouder echtpaar in huis, van wie de vrouw na een val niet naar het ziekenhuis wilde. We hebben haar nog geholpen met het aantrekken van haar pyjama en haar kapotte bril gemaakt. Die dankbaarheid en blijdschap in hun ogen vergeet ik niet snel meer. Mensen helpen, dáár doe je het voor.

Natuurlijk zou ik er alles voor over hebben om Riny weer in mijn leven te hebben. Zodat ik kan lachen om zijn grappen, en mijn neefjes Kees en Ted met een vader zie opgroeien. Dat gaat niet. Daarom neem ik nu zijn energie mee in mijn werk. Ik zit beter in mijn vel dan ooit tevoren en wil alles uit het leven halen. Bovendien ren ik iedere dag van blijdschap naar mijn bus, want ik heb de allermooiste baan ter wereld. En dat is allemaal dankzij Rieneke. Ik geloof niet in toeval. Ik weet zeker dat hij mij in deze richting heeft geduwd.”

Oproep: Wie is jouw held?

Een voorbijganger die snel 112 inschakelt, een automobilist die eerste hulp verleent: jaarlijks zijn er heel wat helden die proactief reageren in het verkeer. En naar die personen zijn wij op zoek!

In de rubriek Held van NUL zetten we Brabanders in het zonnetje die een goede daad hebben verricht op het gebied van verkeersveiligheid. Daar hebben we jouw hulp voor nodig: ken jij iemand die in deze rubriek past? Stuur ons dan een e-mail met een korte beschrijving van de heldendaad en de naam en contactgegevens van deze held naar brabantgaatvoornul@brabant.nl. Wie weet lees jij er binnenkort meer over.